بهارم رفت ودَست از دِل کِشیدَم

بهارم رفت ودَست از دِل کِشیدَم
یکی  غُنچه  زِ  گُلزارَش   نَچیدَم
نبوئیدَم    زِ  عَطرِ  شاخه ی گُل
نَبودی   قامتِ   سَروی  خَمیدَم
به هَر بادی هَراسان سوی کوچه
تنِ  لَرزان   به  شاخِ   بَرگِ بیدَم
زِ بَس که سَر زدَم بَر سینه و دِل
نَمانده  موی  مِشکین  و سِپیدَم
نمی دانَم  غَمت چون  واگذارَم
شُده سایه  دَهَد  هر دَم  نَویدَم
چو روزِ روشَنی آن  ماهِ گَردون
شَوَد بَر  آشیان  عِشقِ  شَهیدَم
درونِ جان صَبوری پیشه کردَم
صَبوری کردَم و دَر خون تَپیدَم