روانی منP55(پایان)

•••:برو(داد)
شروع کرد به قدم برداشتن..آروم آروم..با هر قدمی که برمیداشت یکی از خاطراتش با هانا یادش میومد!برای اولین بار ناراحت بود..دلش بغل میخواست..بغل عشقش..هانا..چشماش خسته بود..قلبش دلتنگ بود..مغزش غیرفعال بود..رسید به اون صندلی و آروم از روش بالا رفت دستشو برد سمت طناب..
تهیونگ:هانا..همیشه کنارت خواهم بود
حرفش رو با یک قطره اشک تموم کرد..به طناب نگاه کرد..سرشو وارد طناب کرد..چشماشو بست..تنها چیزی که میدید هانا بود..زیر پاهاش خالی شد..حس خفگی..ولی باز به یاد هانا..بدن تهیونگ به سیاهی مطلق رسید..ولی دلتنگی قلبش نه!
هانا وارد سلول شده بود و اون متن رو خونده بود..ولی دیر شده بود!دیگه تنها چیزی که از تهیونگ مونده بود قبرش بود!همون قبری که فقط با اشک های هانا خیس می‌شد..
<هانا:چرا تنهام گذاشتی عوضییی(گریه)روانیه منن(داد)>
هروز بارون میومد..انگار بارون میخواست هم حس با هانا بشه!
تموم شد..تمام اون خاطرات تموم شد…
همه چیز پایانی خوش ندارد..حتی عشق!ولی اون عشق افسانه ای از یاد ماها‌ نمیره!درسته هانا با هیچکس وارد رابطه نشد!ولی نمیتونست اون بد رفتاری هاشو با تهیونگ جبران کنه!

پایان..