روزها گذشت...

روزها گذشت...
ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﺩﺭ ﺗﻮﻗﻔﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ
ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ
ﺭﻭﺩﺭﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ
ﺗﻮ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯿﻨﮕﺮﯼ
ﻭ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﻠﺮﺯﺩ
ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺒﻬﻢ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﯿﺸﻮﻡ
ﺩﺭ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﺴﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮﺳﺖ
ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ... ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ
ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺒﺰ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪﯼ
ﻧﺎﻡ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯼ
ﺳﻔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﻭﺑﺮﻭﯾﺖ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ
ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻦ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺍﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﯽ
ﺍﻣﺎ ﺍﻓﺴﻮﺱ ...
ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﻡ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ
ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯼ؟
ﺭﻭﺣﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﻟﻪ ﺷﺪﻥ ﺯﯾﺮ ﮔﺎﻣﻬﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﻗﻨﺪﯾﻞ ﺑﻐﺾ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ
ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺷﮑﺒﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮﻡ
ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﺘﻬﺎﯾﻢ ﻣﯿﻔﺸﺎﺭﻡ
ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﯿﺪﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻤﺖ
ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﯿﮑﺸﻢ
ﻭ ﺗﻮﺭﺍ ...