علی عزیز هم رفت...

علی عزیز هم رفت...
اما دو چیز ازش به یادگار موند؛ خنده های شیرینش و عشق به مادرش.
من با بغض تو گلو می نویسم شما با اشک توی چشمتون می خونید اما یه واقعیتی وجود داره:
((زندگی برای زنده هاست))
غم و غصه و اشک و حسرت برای متوفا مال یه روز دو روزه اوله، اما اون چیزی که ارزشمنده و به یادگار می مونه رسم خوب زندگی کردنه.
به یاد علی فقط اشک نریزیم، دلی رو شاد بکنیم، امروز روز مادره، مادرتون رو خوشحال کنید، لبخند به لبش بیارید که این از هر چیزی زیباتره.
تو این زندگی کوتاه که هیچ کدوم نمی دونیم فردا صبح رو واقعن می بینیم یا نه، وظیفه داریم تا روزی که زنده ایم اول حال خودمون خوب باشه و دوم حال خوبمون رو به بقیه هم سرایت بدیم تا روزی که از این دنیا رفتیم مثل علی جسممون دفن بشه اما اِسممون به نیکی بمونه.