آیـنـه

آیـنـه
زن ها را خـوب میفهمـد
که تمـام غربتشـان را
پشـت رژ قرمز
خط چشـم نازک
و لـاک های رنگارنگشـان
پنهـان میکننـد
هر صـبح
نقاب بی تفاوتی میزنند
به روی دلی که
آشوب و در هم است
و لبخنـد
مهمـان ناخوانده ی
بیقـراری های هر روز آنها