منم همانی که تو را به یاد آسمان می انداخت!

منم همانی که تو را به یاد آسمان می انداخت!
میگفتی تو مثل آسمانی...
آسمان پاک و مهربانی که خورشید زیبایش را سخاوتمندانه تقدیممان کرده...
آسمانی که بارانش را به ضیافت زمین میفرستد...
آسمانی که میلیاردها ستاره را در دل خود جای داده...
راست میگفتی!
من آسمانم!
همان آسمان پاک و مهربانی هستم که قلبم را سخاوتمندانه تقدیمت کردم...
همان آسمانیم که باران اشک هایم به ضیافت گونه هایم میروند...
همان آسمانیم که میلیاردها غم را در دل خودم جای داده ام...!
دلبر جان، گر نباشی شب هایم ماه ندارند...
برگرد و ظلمات شب های این آسمانت را روشن کن!
آسمانت ماه ندارد!