یک دسته از آدمها هستند که ترازویشان را توی دوستی در

یک دسته از آدم‌ها هستند که ترازویشان را توی دوستی در
حال تعادل قرار داده‌اند. بی کوچکترین خطایی ،
رباتی می‌شوند با برنامه‌ای عینا شبیه به خودت، و هیچ تلاش
و خلاقیتی فراتر از این برنامه انجام نمی‌دهند. اس ام اس
بزنی، اس ام اس می‌زنند. زنگ بزنی، زنگ می‌زنند. نامه
بنویسی، نامه می‌نویسند.

بگویی: “دوستت دارم”، می‌گویند: “دوستت دارم.” دعوا کنی،
دعوا می‌کنند. قهر کنی، قهر می‌کنند. هدیه بدهی، هدیه
می‌دهند. خوشحال باشی، انرژی می‌دهند. غمگین باشی،
غمگین‌ترت می‌کنند.

بعد یک جا چشم‌هایت را باز می‌کنی و می‌بینی بیشتر تو بودی
که برای حفظ رابطه تلاش کرده بودی و طرف مقابلت تنها
آینه‌ای در برابر تو بود.
تو که خسته شوی. تو که کم انرژی شوی. تو که برای چند
لحظه خودت را پشت اتفاقی پنهان کنی، تو که از اتفاق کوچک
یا بزرگی دلخور شوی، تو که شلوغ شوی. می‌بینی آدم‌ها
نیستند، رفته‌اند .
شاید رفته‌اند تا ربات یکی دیگر شوند...