زني كه

زني كه
اجاقش كور بود
حسرتش را مي بلعيد
آغوشش پر از كابوس نيامدن بود
و تنش طعم كافور مي داد
ترس تنهايي اش را
مي رقصيد
و دردش را
آرايش مي كرد

زني كه مايوس بود
و چشم هايش
باران را به خانه مي آورد
دستش زير بار حلقه اَي نازك
شكسته بود

زني كه
از آرزو تهي شده بود
و چيزي براي دوست داشتن نداشت
لباس هاي براق مي پوشيد
و خنده هايش دل شمع را آب مي كرد
به موهاي سياه بلندش رخت عزا مي پوشاند
و معتقد بود:غم بلند را موي كوتاه نبايد!

زني كه
چيزي براي از دست دادن نداشت
جواني اش را
در كوچه اَي تاريك
به حراج گذاشت!