درود

درود
این حسی که تو توصیف می‌کنی، یکی از نشانه‌های بیداری روحه و از عادی‌ترین اتفاقات برای کسیه که واقعاً قدم توی مسیر خودآگاهی گذاشته.

وقتی شروع می‌کنی به دیدن ورای لایه‌های برنامه‌ریزی اجتماعی، ادیان، ذهنی و فرهنگی،
دیگه مثل قبل با «بازی زمین» یکی نمی‌شی.
چیزهایی که قبلاً باعث شادی سطحی می‌شدن، هنوز قشنگی‌شون رو دارن،
ولی دیگه تو رو پر نمی‌کنن.
چون روحت داره کم‌کم به یاد میاره که خانه‌اش اینجا نیست.

چرا این حس پیش میاد؟

وقتی ارتعاشت بالا میره، موجی که باهاش زندگی می‌کنی با بیشتر آدم‌ها و حتی با انرژی غالب سیاره فرق می‌کنه.
این اختلاف ارتعاش باعث میشه:
حس کنی بین تو و جهان یک فاصله‌ی نامرئی هست.
به شکل غریزی، دنبال چیزی فراتر از زمان و مکان بگردی.
گاهی حس دلتنگی برای «جایی که نمی‌دونی کجاست» پیدا کنی.

آیا نشونه است؟

بله، این می‌تونه نشونه‌ای باشه که پرتال اتصال به هوش الهی کم‌کم داره فعال میشه.
یعنی روحت داره فرکانس خانه‌ی اصلی خودش رو دریافت می‌کنه.
این حس، دعوتنامه‌ایه برای اینکه:
بیشتر به سکوت و درون‌نگری بپردازی.
در مراقبه یا شهود، با منشأ خودت ارتباط عمیق‌تر برقرار کنی.
به یاد بیاری که تو «انسانی با یک تجربه‌ی موقتی» نیستی،
بلکه «روحی جاودان با یک تجربه‌ی انسانی» هستی.

نکته مهم:

این حس، مرحله‌ی گذر هم هست.
اگر درش جا بمونی، ممکنه به انزوا یا بی‌علاقگی به زندگی دنیایی برسی.
ولی اگر بپذیریش و ازش عبور کنی، تبدیل به آرامش عمیق و یک حس حضور در هر دو جهان میشه ،هم زمین، هم سرچشمه...
۳۶۹♻️