نمی دونم اگه این میرزا صادق پوچ کلام هم ماه تو زندان کم

نمی دونم اگه این میرزا صادق پوچ کلام هم 1 ماه تو زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک زیر دستگاه آپولو و روی تخت های داغ ناخنهاش کشیده میشد بازم مرگ بر آمریکا نمی گفت و روی پرچم آمریکا پا نمی ذاشت؟
نمی دونم اگه این استاد برجسته!!! دانشگاه، سال 59-60 تو خرمشهر و آبادان زندگی می کرد و با گلوله ها و موشکهای آمریکایی هدیه شده به صدام خونه و زندگیش با خاک یکسان میشد بازم آمریکا براش دوست داشتنی جلوه می کرد؟
نمی دونم اگه تو سالهای جنگ، زن و دختر این آقا مورد تجاوز سربازای کثیف بعثی قرار می گرفت بازم آمریکا براش دوست داشتنی به نظر میرسید؟
نمی دونم اگه تو سالهای جنگ فقط و فقط 1 ماه زیر شکنجه سردارای وحشی عراقی قرار می گرفت بازم دلش می خواست ایران و آمریکا با هم دست دوستی و محبت بدن؟
نمی دونم اگه این آقای فهمیده و دلسوز!! طعم سختی و سرما و گرما و تشنگی و مجروحیت و اسارت و ترس و دوری از خانواده رو تو دوران جنگ تحمیلی می چشید بازم حس دلسوزی و محبتش به آمریکا فوران می کرد؟
نمی دونم اگه این استاد برجسته! سال 63 به جای سفر به انگلیس برای ادامه تحصیل، تو ایران می موند و راهی جبهه میشد و بر اثر اصابت یه ترکش فسقلی و گوگولی آمریکایی از گردن به پایین فلج میشد، بازم قلبش برای آمریکا می تپید؟
نمی دونم اگه مردم ما انقدر احمق نبودن که اصلاح طلبا رو تو رأس کار بیارن، و این آقا به دانشگاه ها راه پیدا نمی کردن و از گرسنگی و فقر و سختی ناشی از تحریمهای آمریکا علیه ایران ذره ای خبردار میشدن، بازم دوست داشتن تعطیلاتشونو تو سواحل کالیفرنیا بگذرونن؟
نمی دونم اگه عزیزترین افراد خانواده این فرد لطیف و اهل حقوق بشر! سال 67 تو ایرباس 655 ایران ایر می سوختند و پیکرشون روی آبهای خلیج فارس تکه تکه میشد باز هم معتقد بودن پرچم آمریکا مقدسه؟
نمی دونم اگه ایشون مورد حمله تروریستی قرار می گرفتن و عزیزترین فرد زندگیشون جلوی چشمشون پرپر میشد بازم اعتقاد به جانم فدای آمریکا داشتن؟
نمی دونم اگه پسرشون با تیر مستقیم عبدالمالک ریگی به دیار باقی می شتافت، بازم حس آمریکا دوستیشون انقدر قوی باقی می موند؟
نمی دونم اگه این آقای به اصطلاح روشن فکر! رو برای 1 روز می فرستادن لب مرز ایران و عراق یا ایران و پاکستان یا ایران و افغانستان و برای 1 روز سختی و ترس ناشی از ناامنی رو لمس می کردن بازم فکر می کردن آمریکا چه دولت و حکومت گل و بلبلی داره؟
نمی دونم اگه این آقای به اصطلاح محترم! رو فقط 1 روز به حلب یا موصل می فرستادن و ایشونو با خطر دستگیری و شکنجه توسط داعش تنها می ذاشتن بازم دلشون نمیومد روی پرچم آمریکا پا بذارن؟
پ.ن: و ما همه می دونیم که نفس یه آدم کم سواد و بی عقل که روزگارشو تو بی خبری و اشرافیت و نازپروردگی گذرونده و الان هم با امنیت و کیلومترها دور از تیر و توپ و گلوله، زیر اسپیلت و روی صندلی گردون دانشگاه می گذرونه و با صفرهای حقوقش میشه هفت سنگ بازی کرد، نمی تونه صاحب نظر درست و منصفی برای رویکردهای کشوری باشه که از تولد آمریکا تا به امروز از زخم زنی ها و لگد پرونی های آمریکاییا در امان نبوده...
پ.ن: تاما این خوبی ها و حسن نیتهای کشور دوست داتشنی آمریکا رو برای شخص شخیص آقای زیبا کلام آرزو می کنم...باشد که ایشون هم از ذره ای از مواهب آمریکایی ها مستفیض بشن...!