مثل بادم خسته و آشفته و بی آشیان

مثل بادم خسته و آشفته و بی آشیان
شهر آغوش تو باشد سرزمین من بمان

زود میریزم به هم رنجور و دل نازک شدم
مثل یک آیینه که صدها ترک دارد به جان

خنده ی شیرین من هر چند در باطن غم است
میزند آتش به جان کینه توز دشمنان

چله ی ابروی خود را چون کمان کمتر بکش
صیدم و از تیر مژگانت دلم را وارهان

خسته از امروز و بیزار از طلوع فجرها
سهم ما خمیازه شد از زندگی در این زمان

برگ بودم شاخه را چسپیده بودم تا رسید
رد پای داس تیز و شوم شب های خزان

بال تو بال پرستو ، من قناری در قفس
مقصد من خاک و اما مقصد تو آسمان
M🥀