گریه های بی صدا را عشق یادم داده است

گریه های بی صدا را عشق یادم داده است
سجده برخاک و دعا راعشق یادم داده است

در دل شب با دو چشم خیس در کنج اتاق
درد و دلها با خدا را عشق یادم داده است

پـا نهادن بـا دل آزرده حـالـم بـر سـرِ
جاده ی بی انتها را عشق یادم داده است

در دلم گریان ولی در جمع با روی خوشم
خنده های بی هوا را عشق یادم یاده است

در هجوم درد و اندوه و غم و دلدادگی
مستی از جام بلا را عشق یادم داده است

همچو مجنون در پی لیلی گشودن بال و پر
آنچنان افسانه ها را عشق یادم داده است

طره ی چشمت به قلبم پادشاهی میکند
قصه ی شاه و گدا را عشق یادم داده است