غزل هستی

من دارم فرو میریزم
و دهانم تلخ است.

من دارم مرثیه میخوانم
و صدایم طولانی ست.

من دارم عروج میکنم
و خاموشم.

و یک دور کامل زده ام
و اینک سخت بیدار شده است آن دلبر زیبای من
و باز چشمک می زند
آه
نه
من هرگز در آغوشش نخواهم کشید
او آتش تلخ است
زخمی می زند و رهایت می سازد
آه!
زخمهایش چه تلخ است.

آه ! پروانه را ببین که بسوی آتش میپرد تا سپیده دم.
و آنگاه میسوزد.
ولی او هنوز نسوخته است به تمام و کمال
فقط بالهایش سوخته
و اینک چون کرمی
بر خاک
می غلطد
و جان می کند
او پروانه بود روزی
ماند و اینک به کرم می ماند
و خاطره بالهایش
که میتوانست او را به قلب آتش افکند
می کشدش.
چه پروانه بد شانسی !

از کتاب (غزل هستی) اثر استاد علی اکبر خانجانی
این کتاب بهمراه 180جلدکتاب دیگر را از لینک زیر بصورت رایگان دانلود کنید :

https://www.khanjany.org/wp-content/uploads/2022/11/pdf/kotob/books.rar