بعضی از ماهااا

بعضی از ماها جرممون اینه که زود دلبسته‌ی محبت آدم‌ها میشیم، شایدم جرم آدم‌هاست که یه حجم زیادی از محبت رو به طرفمون سرازیر می‌کنن که مثل بهمن زیرش گیر می‌کنیم. بعد ناگهان چراغ اون محبت خاموش میشه. نه می‌فهمی از کجا اومد، نه می‌فهمی کجا رفت، نه می‌فهمی چطور شد. فقط هجوم ناگهان اون حضور و محبت رو در مقابل این دوری و سردیِ پررنگ درک نمی‌کنی. این میشه که هزار سال وسط یه علامت سوال زندگی می‌کنی. خودتو می‌خوری به خاطر رفتن و اومدن بی‌حسابِ یه آدم دیگه و هر لحظه، گاهی با بغض، گاهی با غم، گاهی با خشم، فقط از خودت می‌پرسی «چرا؟».
و می‌پرسی: یعنی واقعا، واقعنِ واقعا، جام اصلا خالی نیست؟ هیچیِ هیچی؟