«ای برآورنده درخت از میان ریگ و گل و آب و برآرنده شیر از

«ای برآورنده درخت از میان ریگ و گل و آب و برآرنده شیر از میان سرگین و خون و ای برآرنده فرزند از میان پرده، ای برآرنده آتش از میان آهن و سنگ و ای... ! خلاصم کن از دست هارون».
این صدای زمزمه هفتمین برگزیده خداوند است که فضای وهم ‏آلود زندان هارون را در برگرفته است.
خشت خشت این دیوارها، شب‏ های زیادی شاهد مناجات امام با خداوند بوده‏ اند؛ کسی که رأفت و مهربانی ‏اش حتی زندانبان را به نرم خویی واداشته بود.
روایت شده است که چون امام موسی کاظم علیه ‏السلام در حبس هارون، این دعا را خواند، بعد از آن که شب درآمد و وضو تازه کرد و چهار رکعت نماز گذاشت، هارون، خواب هولناکی دید، ترسید و دستور داد که آن حضرت را از زندان رها کردند؛ هرچند آزار و اذیت‏های هارون نسبت به امام علیه ‏السلام تا آخرین روزهای عمر پر برکت حضرت، ادامه داشت.
او از تأثیر شگرف رهنمودهای روشنگرانه امام بر شیعیان خبر داشت؛ از این رو، حضرت را سال‏های زیادی در زندان گرفتار کرده بود.
بیست و پنجمین روز رجب، مرثیه خوان داغ مردی است که هر لحظه زندگی‏اش، خنجری بود بر قلب آنان که نخل تناور امامت را سوخته می‏خواستند.
هفتمین پنجره ‏ای که رو به دریا باز می‏شد و جزر و مدّ نگاهش، زمین و آسمان را به خضوع وا می‏داشت.
او که بر اسب خشم خویش، لگام زده بود و رود گذشت و مهربانی ‏اش، همواره در دل‏ها جاری بود.
اسطوره ‏ای که خواب را از چشمان پیر هارون الرشید ربوده بود و ستون‏های حکومت سراسر ظلمش را به لرزه درآورده بود.
و سرانجام، هارون که می‏ترسید با وجود امام علیه‏ السلام علیه او و حکومتش توطئه ‏ای صورت گیرد، با خرمای زهرآلود، امام را مسموم کرد و به شهادت رساند.
ای هفتمین دلیل خداوند در زمین!
ای آن که از دریای چشمانت، آرامشی شگرف می‏تراوید و لبخند مقدست، صبح را در ذره‏های خاک منتشر می‏کرد! ما هنوز در مسیر نگاهت، آسمان را تجربه می‏کنیم و خاکسترنشین فراقت، آخرین روزهای رجب را مویه می‏کنیم.
سلام بر تو و سلام بر کاظمین، که چنین گوهری را در آغوش دارد

شهادت امام موسی کاظم علیه السلام بر امام زمان عج تسلیت میگم