م آید روز در تراس خان ات رو صندل دست دار نشست

مے آید روزے ڪہ در تراس خانہ ات، روے صندلے دستہ دار نشستہ اے و بازے ڪودڪان را تماشا مے ڪنے
آن روز دیگر نہ باران خاطرہ اے از من برایت تازہ مے ڪند و نہ غروب آفتاب سنگے بر دریاچہ آرام دلت مے اندازد،
سال هاست ڪہ تو مرا پاڪ از یاد بردہ اے!
ڪنار روزمرگے هایت، یڪ فنجان چاے براے خودت میریزے و با دستانے ڪہ دیگر چروڪ شدہ اند
لرزان لرزان فنجان چایت را بہ لبانت نزدیڪ مے ڪنے،
اما یڪبارہ یڪے از ڪودڪان نام مرا فریاد مے زند!
شباهت اسمے بود...
تو آرام فنجانت را ڪمے پایین مے آورے، لبخند ڪوچڪے مے زنے و دوبارہ چایت را مے نوشے،
من بہ همان لبخند زندہ ام


#روزبہ_معین