در امتدادِ باغِ انار

در امتدادِ باغِ انار
و چشم هایِ سردِ بادهایِ بی حصار
آنجا که با نسیمِ صُبحش، برف ها آب می شوند
همچون بهترین بهارِ روزگار
تو را خواهم سرود ...
ای همه یِ گلستانم
با نهایتِ ادب فریاد می زنم،
که تو را با هزاران هزار درختِ کاج، به تماشا نشسته ام
تا بگویم
که چون نفس هایم، دوست می دارمَت!
و به عشقی بلند
در انحنایِ گریزگاههایِ زندگی
و در لابلایِ سپیدارهایِ قشنگِ جنگلی
با تمامِ وجود، می پرستمت...🌱