انگار زنها از میانسالی به بعد اسم کوچیکشون رو گم میکنن

انگار زن‌ها از میانسالی به بعد اسم کوچیک‌شون رو گم می‌کنند. همسر می‌شند، مادر می‌شند، خاله و عمه و زن‌عمو و زن‌دایی می‌شند، مادربزرگ می‌شند، خانوم‌فلانی (فامیلی شوهر) می‌شند. دیگه به‌ندرت کسی اونا رو به اسم کوچیک‌شون صدا می‌زنه. ما هم به‌ندرت اسم‌کوچیک‌شون رو می‌دونیم مگه اینکه اسم‌شون رو روی سند و مدرکی، کارت بانکی، شناسنامه‌ای ببینیم. تا می‌رسیم به سند آخر: سنگ قبر. که اونجا دیگه از اسم‌ کوچیک گریزی نیست.
دیدید وقتی اسم کوچیک‌ خانوم‌های سن‌بالا رو می‌پرسیم با یه خجالتی اسم‌شون رو می‌گند؟ به‌خصوص اگه مثل «صاحب‌جان» اسم قدیمی و تکی باشه. انگار خودشون هم از اسم‌شون فاصله می‌گیرند. غریبه می‌شه براشون. همین اسمی که یه روزی پدر و مادرشون باهاش صداشون می‌زدند.

اگه اسم‌ کوچیک زن سن‌بالایی رو بدونم حتماً با همون صداش می‌زنم. به‌نظرم آدما نیاز دارند با اسم بچگی، با همون اسمی که تو دهن مامان و باباشون می‌چرخیده، صدا زده بشند.