دوست داشتنت وظیفه ام که نبود، فریضه ام بود به جا آوردمش،

دوست داشتنت وظیفه‌ام که نبود، فریضه‌ام بود به‌جا آوردمش، تا پای جان؛ در هر مکان و در هر دقیقه‌ای.
دوست داشتنت عشق که نبود، آیین بود بدان مشرّف شدم بی قیل و قال و بی بوق و کرنایی.
دوست داشتنت نماز که نبود امّا گزاردمش، شبانه‌روزی هزار رکعت به‌ وقت صبح و ظهر و شام.
دوست داشتنت زکات که نداشت امّا پرداختمش به هر دمی و به هر بازدمی به هر نفَس.
دوست داشتنت دینی بود که مخفیانه به آن ایمان آوردم. دینی که جز تنهایی ثوابی نداشت.