من حبم فقد حب الله و من بغض

«مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ وَ مَنِ اعْتَصَمَ بِكُمْ فَقَدِ اعْتَصَمَ بِاللَّه».
اولياء معصوم الهي منزلتي دارند كه به خاطر آن منزلت، محبّت آن ها محبّت خداست و بغض آن ها بغض خداست. عبد مي تواند در اثر تقرب به خداي متعال به مقامي برسد كه خداي متعال محبت خودش را عنايت كند و اين والاترين سرمايه اي است كه خداي متعال ممكن است به يك عبد بدهد. كمال ايمان هم در همين محبّت خالص نسبت به خداي متعال است. شايد بالاترين مرتبه اخلاص، اخلاص در محبت خداي متعال است كه انسان در محبت خالص شود و غير خدا را دوست نداشته باشد.
بزرگان در بيانات نوراني شان فرمودند كه بالاترين درجه سير و بالاترين درجات معنوي انسان، همان اخلاص در محبت است. اين اخلاص در محبت عرض شد که اثر محبت اولياء خداست. نمي شود انسان خداي متعال را دوست بدارد، به مقام خلقت برسد و اولياء خدا را دوست نداشته باشد اما طريق محبّت خداي متعال هم، محبت اهل بيت(عليه السلام) است. اگر كسي به اخلاص در محبت برسد، بايد به اخلاص در محبت اهل بيت(علیه السلام) برسد و اخلاص در ايمان بدون اين، قابل بدست آوردن نيست.
اين حديث را مرحوم مجلسي در بحار نقل كردند. يادم نيست از كدام يك از مصادر اوليه بود كه وجود مقدّس رسول الله(صلّي الله عليه و آله و سلّم) فرمودند: «لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ»، بنده مؤمن نيست و به مقام ايمان نرسيده؛ الّا اينكه من در نزد او از خود او محبوب تر باشم.
«وَ يَكُونَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ»، اهل من در نزد او از اهل خودش محبوب تر باشد.
«وَ يَكُونَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ»، عترت من از عترت او در نزد خودش محبوب تر باشد.
«وَ يَكُونَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ»، حقيقت من در نزد او از خودش محبوب تر باشد.
در واقع اين معنايش همين است، بنده اي به مقام ايمان نمي رسد الّا اينكه خدا در نزد او محبوب ترين حقايق باشد و از همه بيشتر خدا را دوست بدارد. اثر اين محبت، محبّت رسول الله(صلّي الله عليه و آله و سلّم) و اهل بيت(علیه السلام) ايشان است.

#ملت_حسین_به_رهبری_حسین