شعار نه به روحانی یک شعار سیاسی نیست شعاری است که

📝 شعار «نه به روحانی» یک شعار سیاسی نیست. شعاری است که با مهم‌ترین منافع کشور گره خورده است:

1️⃣ حوزۀ سیاست خارجی، که قرار بود مهم‌ترین نقطۀ قوّت دولت یازدهم باشد، ناگهان تبدیل میشود به یک دستگاهِ دیپلماسیِ منفعل و ضعیف. فاجعۀ منا رخ می‌دهد؛ اما دولت آنچنان ضعیف رفتار می‌کند که تا شخص رهبری مستقیم وارد موضوع نمی‌شود و با یک جمله کار را تمام نمی‌کند، مسأله حل نمی‌شود.

🔻 شیعیان یمنی به‌سادگی به شهادت می‌رسند و عالم شیعۀ عربستانی اعدام می‌شود و در فرودگاه سعودی به دو نوجوان ایرانی تجاوز می‌شود و درعوض دولت سعودی از جانب وزیر خارجه «دوست و برادر» خطاب می‌شود!

🔻 تمام تمرکز سیاست‌خارجی بر توافق برجام است؛ اما پس از شش‌ماه که کنگره امریکا تحریم‌های ده‌ساله را تمدید می‌کند، تازه معلوم می‌شود آقای «مردِ باهوشِ دیپلماسی» به «قولِ شفاهیِ جان‌کری» اعتماد کرده است و حالا دارد ابراز پشیمانی می‌کند!!

🔻 قرار است عزت به پاسپورت ایران بازگردد، اما در فرودگاه تفلیس زنان ایرانی را به دلایل امنیتی عریان میکنند، در مرز بازرگان ترکیه چند ایرانی توسط مأموران ترکیه‌ای مورد بی‌احترامی و ضرب‌وشتم قرار میگیرند، یکسال پس از اجرای برجام ترامپ قانون ممنوعیت صدور ویزا برای ایرانیان را امضاء می‌کند و نهایتاً رتبۀ پاسپورت ایرانی از 199 کشور، در ردۀ 191 قرار می‌گیرد!!

2️⃣ در حوزۀ #اقتصاد وضع وخیم‌تر است. دولت سیاست‌های کنترل تورم را به اجرا میگذارد و نتیجه هم میدهد. اما به چه قیمت؟ رکودِ حاصل از این سیاست‌ها باعث میشود واحدهای تولیدی و کارخانجات صنعتی یکی پس از دیگری تعطیل شوند و آنها که تعطیل نشده‌اند هم با کمتر از 50درصدِ ظرفیت به کارشان ادامه دهند. اینجا دیگر برجام هم هیچ گرِهی را باز نمیکند و بلکه برعکس،6546 تُن مربا، ۲۶۲ تن پف‌فیل، 21تُن شورت مردانه، 9.5تُن غذای سگ‌وگربه و اجناس مهم دیگر(!) از کشورهای غربی به داخل کشور سرازیر میشود! دولت هیچ اعتقادی به ظرفیت‌های داخلی ندارد و هیچ اراده‌ای برای تقویتِ اشتغال و تولیدملی ندارد.

🔻 قرار بود با #برجام و رفع تحریم‌ها، سرمایه گذاریِ خارجی در ایران رونق پیدا بکند و اقتصاد کشور تقویت شود؛ اما برعکس میشود. سرمایه‌گذاریِ خارجی در سال 95 برای سومین سالِ پیاپی کاهش پیدا میکند و در عوض پروژۀ ساختِ هواپیمای مسافربریِ ملی تعطیل میشود و میلیاردمیلیارد پول به جیب فرانسه و آلمان میرود و برای وارد کردنِ یک #هواپیما جشن میگیریم!!


3️⃣ روزبه‌روز بر تعداد #کارگرانِ بیکار اضافه میشود؛ نرخ بیکاری سیرِ صعودی‌اش را ادامه میدهد و به 12.4 درصد میرسد. 500هزار زوج جوان در صف وامِ ازدواج قرار میگیرند، شب پرداخت یارانه‌ها توسط وزیر اقتصاد «شب مصیبت دولت» نامیده میشود؛ اما در نقطۀ مقابل، ناگهان حقوق‌های نجومی سربرمی‌آورد. مدیران ارشدی که متوسط حقوقِ ماهیانه‌شان 150 و 200 میلیون تومان است، «ذخیرۀ نظام» معرفی میشوند و اختلاس 8هزار میلیاردیِ صندوق ذخیرۀ فرهنگیان، توسط رییس‌جمهور «وامِ معوّقه» معرفی میشود!!

4️⃣ #سند 2030 به‌مثابه کاپیتولاسیونِ فرهنگی و آموزشی امضا میشود، سرعتِ شتاب علمیِ کشور (به‌مثابه یکی از مؤلفه‌های اساسیِ قدرت استراتژیک) 9 پله سقوط میکند و پژوهش‌های هسته‌ای به‌طرز عجیبی متوقف میشوند و حتی بعضی نخبگانِ هسته‌ای بی‌سروصدا بیکار میشوند! ماهواره «شریف‌ست» که محصول سال‌ها تلاشِ دانشجویانِ دانشگاه صنعتی‌شریف است تا روی سکو میرود، اما ناگهان با یک تماس تلفنی و تشرِ امریکایی‌ها پرتاپش منتفی میشود؛ ولی درعوض برگزاریِ کنسرت در فلان شهر، از سوی دولت به‌عنوان مهمترین مسأله‌ی فرهنگی کشور معرفی میگردد!!

🔹 اینها همه، فقط گوشۀ کوچکی از محصولاتِ تفکرِ حاکم بر دولت یازدهم است. وقتی مروری بر اینها و خیلی موضوعات دیگر بکنیم، روشن میشود که شعار «نه به روحانی» یک شعار سیاسی نیست؛ شعاری است که یک طرز تفکر و نگرش خاص به اقتصاد و سیاست و دنیا را نفی میکند.