خداوندا

خداوندا !
لبخندهایت را که میشمارم ، کم می آورم
تسبیحم را، بند انگشتانم را
و تمام سنگ ریزه هایی را
که به گردن دنیا رج شده اند
و خدایت را شماره میکنند.
مبادا مرا به دنیایی بسپاری
که ندانم لبخند می زنی
یا مرا به من واگذاشته ای .
بار الها !
دلم لبریز بهانه ایی است
که امید به مهربانی هایت را به یادم می آورد و تلنگرم میزند که برسرم دست مدارا خواهی کشید .
مهربانا!
با من چنان کن که خدایی ات می طلبد نه بندگی ام .