از همان بچگی ام با لاکچری ها مشکل داشتم

از همان بچگی ام با لاکچری ها مشکل داشتم ...

بچه هایی لوس و از خود راضی که همه چیز برای کودکی کردنشان مهیا بود ...

آنها که توپِ چهل تکه ی براق داشتند ، در حالی که ما با توپ پلاستیکیِ راه راهمان وسطِ کوچه های خاکی بازی می کردیم ...

همان ها که مدادِ جویده شده ی کوتاهِ ما را می دیدند و مداد نوکیِ طرح دارشان را با چه وقاحتی به رخمان می کشیدند ...

همان گستاخ هایِ بی رحمی که عصرهایِ تابستان ، پزِ بستنی قیفی شان را به ما می دادند ،

به ما که از همان روزها به فکرِ اقتصادِ خانواده و جیبِ پدرانمان بودیم ...

ما از اولش هم معمولی بودیم ،

معمولی هایِ مظلومی که هنوز هم که هنوز است لاکچری ها و زندگیِ لوکس و گران قیمتشان دست از سرِ بی حوصلگیِ شان بر نداشته ...

مثلا که چه ؟!

ما نبینیم و حسرت نخوریم بهتان نمی چسبد ؟!