ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﯽ ﻛﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﻣﻨﯽ
ﺗﻨﻴﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺳﻮﺍﯼ ﻣﻨﯽ
ﻛﺠﺎﯼ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎﻳﻢ ، ﻛﺠﺎﯼ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﯼ؟
ﻛﺠﺎ ﺑﺠﻮﻳﻤﺖ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ، ﻛﻪ ﻧﺎﻛﺠﺎﯼ ﻣﻨﯽ؟
ﮔﺮﻩ ﺯﺩﯼ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻛﻼﻑ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻧﺖ ﻫﻢ ، ﮔﺮﻩ ﮔﺸﺎﯼ ﻣﻨﯽ
ﺩﺭﻳﻦ ﻫﺠﻮﻡ ﺳﻴﺎﻫﯽ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ
ﭼﻪ ﺑﺎﻛﻢ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﺍﻫﻪ؟ ﻛﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﯼ ﻣﻨﯽ
ﻛﺴﯽ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ، ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺩ
ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ : ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﺪﺍﯼ ﻣﻨﯽ
ﺳﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻋﻤﺮﯼ : ﭼﺮﺍ؟ ﭼﺮﺍ؟ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ
ﺗﻮﻳﯽ ، ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺻﺪﻫﺎ ﭼﺮﺍ ﭼﺮﺍﯼ ﻣﻨﯽ
ﻭﻟﯽ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﺪﻭﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ :
ﺗﻮ ﺍﯼ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﯽ ، ﻛﻪ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﻣﻨﯽ