ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺑﺎﺯ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻮﺩ
ﭘﺎﮎ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﺮﺑﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
چﻮﻥ ﮔﻠﯽ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﮔﻮﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﺒﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺑﻨﻮﺱ
رﻭﺷﻨﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
گﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺵ
ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺑﺠﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ
چﻮﻥ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺯﻟﻒ ﻣﺸﮏ ﺳﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ " ﺑﻌﺪ ﺍﺯﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ"
ﺩﯾﺪﻣﺶ ﻭﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﻝ
ﮔﺮﭼﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﻪ ﻣﺒﺘﻼﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
اﯾﻦ ﭼﻪ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺳﺖ؟ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺳﺖ؟
ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﮑﻮﻩ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺧﺪﺍﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ، ﮔﻔﺘﻢ "ﺳﻼﻡ ﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ"
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﺸﻨﯿﺪﻡ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﮐﺎﺵ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻣﺮﺍ ﺁﻥ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ ﺩﺧﺘﺮ "ﺍﻣﯿﺪ"
ﺁﻩ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ....
"ﻣﻬﺪﯼ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺛﺎﻟﺚ"
ﺑﺎﺯ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻮﺩ
ﭘﺎﮎ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﺮﺑﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
چﻮﻥ ﮔﻠﯽ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﮔﻮﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﺒﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺑﻨﻮﺱ
رﻭﺷﻨﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
گﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺵ
ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺑﺠﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ
چﻮﻥ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺯﻟﻒ ﻣﺸﮏ ﺳﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ " ﺑﻌﺪ ﺍﺯﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ"
ﺩﯾﺪﻣﺶ ﻭﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﻝ
ﮔﺮﭼﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﻪ ﻣﺒﺘﻼﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
اﯾﻦ ﭼﻪ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺳﺖ؟ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺳﺖ؟
ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﮑﻮﻩ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺧﺪﺍﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ، ﮔﻔﺘﻢ "ﺳﻼﻡ ﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ"
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﺸﻨﯿﺪﻡ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﮐﺎﺵ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻣﺮﺍ ﺁﻥ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ ﺩﺧﺘﺮ "ﺍﻣﯿﺪ"
ﺁﻩ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ....
"ﻣﻬﺪﯼ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺛﺎﻟﺚ"
۷۸۴
۲۲ مرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.