فا

ﻏﺎﻓﻼﻥ ﻫﻢﺳﺎﺯﻧﺪ،
ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮفاﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥِ ﻧﺎﻫﻤﮕﻮﻥ ﻣﯽﺯﺍﯾﺪ .
ﻫﻢﺳﺎﺯ ﺳﺎﯾﻪﺳﺎﻧﺎﻧﻨﺪ،
محتاط ﺩﺭ ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ.
ﺩﺭ ﻫﯿﺄﺕِ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻨﺪ .
ﻭﯾﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﻓﮕﻨﺎﻧﻨﺪ،
ﺑﻪﭘﺎﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪﻩﯼ ﺁﺗﺶﻫﺎ
ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺩﻭﺷﺎﺩﻭﺵِ ﻣﺮﮒ
ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶِ ﻣﺮﮒ
همواره ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﭙﺲ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ
ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﺎﻡ ﮐﻪ ﺯﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ،
ﮐﻪ تباهی ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩِ ﺑﻠﻨﺪِ ﺧﺎﻃﺮﻩﺷﺎﻥ
ﺷﺮﻣﺴﺎﺭ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ.

ﮐﺎﺷﻔﺎﻥِ ﭼﺸﻤﻪ ﮐﺎﺷﻔﺎﻥِ ﻓﺮﻭﺗﻦِ ﺷﻮﮐﺮﺍﻥ،
ﺟﻮﯾﻨﺪﮔﺎﻥِ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﻣِﺠْﺮﯼِ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻥﻫﺎ
ﺷﻌﺒﺪﻩﺑﺎﺯﺍﻥِ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻼﻩِ ﺩﺭﺩ
ﺑﺎ ﺟﺎﭘﺎﯾﯽ ﮊﺭﻑﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ
ﺩﺭ ﮔﺬﺭﮔﺎﻩِ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ .

ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮِ ﺗُﻨﺪﺭ ﻣﯽﺍﯾﺴﺘﻨﺪ
ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻭ ﻣﯽﻣﯿﺮﻧد