تو اگر خویشِ منی، پیشِ منی، نیش چرا؟!میکنی قلبِ مرا عرصه یِ تشویش چرا؟!ای که آزار مَرا مشیِ مداوم کردی!من که سرباز توأم، مات چرا؟ کیش چرا؟