دو چَشم را

دو چَشم را
تو ناظِرِ هر‌ بی‌نَظَر مَکُن

در ناظِری گُریز و
ازو آنِ خویش جوی

بَرقی که بر دِلَت زد و
دلْ‌ بی‌قَرار شُد

آن بَرق را
در اشکِ چو بارانِ خویش جوی

‌