می رفت و گیسوان بلندش را

‌
می رفت و گیسوان بلندش را
بر شانه می پراکند
شب را به دوش می برد
همراه عطر عنبر و سارا...

در موج گیسوان بلندش
تابیده بود شب را
آرام
مثل زمزمه ی آب
می گذشت
با اختران به نجوا...

همراه گیسوان بلندش
خاموش،
مثل زیر و بم خواب،
می گذشت
پشت دریچه ها
چشم جهانیان به تماشا...

می رفت با شکوه تر از شب
همراه گیسوان بلندش
تا باغ های روشن فردا

• فریدون مشیری ❄️
‌