نم دانم چه م خواهم خداا

نمى دانم چه مى خواهم خدايا
به دنبال چه مى گردم شب و روز
چه مى جويد نگاه خسته من
چرا افسرده است اين قلب پرسوز
ز جمع آشنايان مى گريزم
به کنجى مى خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تيرگى ها
به بيمار دل خود مى دهم گوش
گريزانم از اين مردم که با من
به ظاهر همدم و يکرنگ هستند
ولى در باطن از فرط حقارت
بدامانم دو صد پيرايه بستند
ازاين مردم که تا شعرم شنيدند
برويم چون گلى خوشبو شکفتند
ولى آن دم که در خلوت نشستند
مرا ديوانه اى بدنام گفتند
دل من اى دل ديوانه ى من
که مى سوزى از اين بيگانگى ها
مکن ديگر ز دست غير فرياد
خدا را بس کن اين ديوانگى ها



"#فروغ فرخزاد"