اسب حیوان نجیبی است آری ...

اسب حیوان نجیبی است آری ...
اسب چوانسان عجیبی است آری...
ورنه ما انسانیم ...
پس نجابت به کجا ریخته ایم ؟
سوی ِ هر عشق می رویم ...
پی ِ هر گل می رویم ...
می رویم تا به کجا ؟
تا به کجا ؟
نا کجا آبادست این مسیر ..
وین نجابت نبود ...
استجابت نبُود ...
اسب حیوان عحیبی ست ای عجب ...
روی انسان ها را کرده است سپیدک گونه ...
ورنه او حیوان است ؟
لیک وی معلم من است ...
در نجابت ...
در حیا ...
در خیال و در وفا ...
در نجیبی ....
در شرف ...
او معلم من است ...
آری ای دوست بگو :
اسب حیوان نجیبی ست ...