بوی سیب زمینی های برشته ی زیر خاکستر،

بوی سیب زمینی های برشته ی زیر خاکستر،
نانِ تازه ی دِهی،
عِطرِ سیبِ گلاب،
و عِطرِ چای،
که از دوردست ها می آید را به یاد نیاوریم، زنده نگه داریم.
نگذاریم عطر هیزمِ تَر،
بوی پنیرِ تازه ی بی نمک،
شکل ماهی قزل آلای خالْ قرمزی که بر خاک می افتد،
صدای نفس های دخترک تازه به دنیا آمده، از یادمان برود تا باز زمانی مجبور شویم به یاد بیاوریم.
زنده نگه داریم، مگر به تو نگفته ام یاد، انسان را بیمار می کند؟ نگفته ام؟
عشق، تن به فراموشی نمی سپارد.
احتیاط باید کرد چون بهانه ها خوب بلدند جای حسّ عاشقانه را بگیرند.
حالا بر خاک بنشین، به من تکیه کن و سوختنِ سختِ این هیمه ی مرطوب را بنگر و بیا عشق را زنده نگه داریم.
مگذار عشق به عادتِ دوست داشتن تبدیل شود،
مگذار که حتّی آب دادنِ گل های باغچه، به عادت تبدیل شود.
تازگی، ذاتِ عشق است،
و طراوت، بافتِ عشق.
چگونه می شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و انتظار داشت عشق، همچنان عشق بماند؟
عاشق، ترک لبخند نمی کند،
لبخند، تذهیب زندگی ست،
و بوسه ای ست بر دست های نرمِ مَحَبّت...
# نادر ابراهیمی