بسم الله رحمن رحیم

بسم الله رحمن رحیم


 زمان خلافت امام علی (ع) در کوفه، زره آن حضرت گم شد. پس از چندی در نزد یک مرد مسیحی پیدا شد. علی (ع) او را به محضر قاضی برد و اقامه دعوی کرد که این زره از آن من است، نه آن را فروخته‏‌ و نه به کسی بخشیده‏‌ ام و اکنون آن را در نزد این مرد یافته‏‌ ام.
قاضی به مسیحی گفت: خلیفه ادعای خود را اظهار کرد، تو چه می‏‌ گویی.
او گفت: این زره مال خود من است و درعین‌حال گفته مقام خلافت را تکذیب نمی‏‌ کنم (ممکن است خلیفه اشتباه کرده باشد). قاضی رو کرد به علی (ع) و گفت: تو مدعی هستی و این شخص منکر است، علی‌هذا بر تو است که شاهد بر مدعای خود بیاوری. علی (ع) خندید و فرمود: قاضی راست می‌‏گوید، اکنون می‌‏بایست که من شاهد بیاورم، ولی من شاهد ندارم. قاضی روی این اصل که مدعی شاهد ندارد، به نفع مسیحی حکم کرد و او هم زره را برداشت و روان شد.

مرد مسیحی که خود بهتر می‏ دانست که زره مال کیست، پس‌ازآنکه چند گامی پیمود وجدانش مرتعش شد و برگشت، گفت: این طرز حکومت و رفتار از نوع رفتارهای بشر عادی نیست، از نوع حکومت انبیاست و اقرار کرد که زره از علی (علیه‌السلام) است. طولی نکشید او را دیدند مسلمان شده و با شوق و ایمان در زیر پرچم علی (ع) در جنگ نهروان می‏‌ رفت.


منبع: الامام علی، صوت العداله الانسانیه، صفحه

https://telegram.me/Kanoon