.

.
هیچ جای دنیا به خاطر سر بریدن دختر افغان سیاه پوش نشد,هیچ بنای معروفی عکس زنان ایزدی را بالا نبرد، هیچ راهپیمایی و همدردی برای کشته های لبنانی نشد، هیچ کس نگفت من یک سرباز ایرانیم که به جرم نگهبانی از مرزهایم سرم را می برند ، هیچ کس سوگوار زائران منا نشد، هیچ کس نگفت بمب شیمیایی ما بر سر زنان و بچه های کرد چه اورد، برای سیصد مسافر ایرباس کسی شمع روشن نکرد، کسی برای مسافران کربلا که در بمب گذاری ها کشته شدند اشک نریخت ، هیچ کس به بچه های یمن و غزه و عراق نگاه مهربانی نکرد.سوریه ویرانه شد و هر کس به فکر سهم خودش بود. .
چون دنیا به مرگ ما جهان سومی ها عادت کرده ،حتی خود ما به مرگ و بمب و کشته شدن و بدبختی و ظلم ، عادت کردیم و حالا برای پاریس زیبا ، پاریس عاشقانه، شوکه ایم! .
چون پاریس و اروپا مامن رویاهامان برای زندگی بهتر بود، چون حاضر بودیم در راه رسیدن به آنها بمیریم در آب غرق شویم، با خفت و خواری و التماس و پناهندگی، راهمان بدهند تا بهتر زندگی کنیم! حالا حتی رویاهایمان را هم به خون کشیدند......