و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما مردم را ه

و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما [مردم را] هدایت می کردند، و انجام دادن کارهای نیک و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات را به آنان وحی کردیم، و آنان فقط پرستش کنندگان ما بودند.
در آیه ی شریفه، اضافه ی مصدر «فعل» به معمولش «خیرات» بر تحقق فعل خیرات دلالت دارد؛ به این معنا که عمل خیرات صادره از ایشان به وحی و دلالت باطنی و الهی که مقارن با آن صورت پذیرفته، بوده است. مؤید این معنا، جمله ی «و کانو لنا عابدین» است، زیرا این جمله به ظاهرش، بر این که ائمه قبل از وحی هم خدای تعالی را عبادت می کردند و وحی ایشان را تأیید نموده، دلالت دارد. بنابراین، این نوع وحی، وحی تسدید(تأیید) است نه وحی تشریع-
یام ها

1- امامت نیز همچون نبوت، باید با انتخاب خداوند باشد. «جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً»

2- پیامبران بزرگ علاوه بر مقام رسالت (رساندن پیام وحی)، امامت و رهبری جامعه را نیز بر عهده داشته‌اند. «جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً»

3- اگر امامت با زور و قلدری بدست آید، دعوت به دوزخ است‌ «أَئِمَّةً یَدْعُونَ إِلَی النَّارِ»، امّا اگر خداوند آن را عنایت فرمود، مبارک و در مسیر حقّ خواهد بود.

«جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا»

4- هدایت کردن انبیا، نه از پیش خود و سلیقه شخصی است، «ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوی‌» «1» بلکه با فرمان خداست. «یَهْدُونَ بِأَمْرِنا»

5- توجّه به انجام کارهای خیر، از الطاف ویژه الهی‌است. «أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ»

6- نماز و زکات در میان کارهای خیر، جایگاه ویژه‌ای دارند. «فِعْلَ الْخَیْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِیتاءَ الزَّکاةِ»

7- نماز وزکات، دورکن اساسی در همه ادیان بوده است. «إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِیتاءَ الزَّکاةِ»

8- بدون نماز و زکات، انسان به درجه بندگی خدا نمی‌رسد. «إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِیتاءَ
#آیات امامه#
#امامت#
73#انبیاء#
#عابدین#