میدونمگفتنش فایده ای نداره اینکه بگم دوسش نداشته باش

میدونم...گفتنش فایده ای نداره! اینکه بگم دوسش نداشته باش... اینکه سرانجامی نداره... اینکه پشت این روزهای خوب روزهای پر از درده... اینکه بگم بزار بره...! میدونم بی فایده اس...! ما آدم ها بزرگترین حماقت های تاریخ رو وقتی انجام میدیم که چیزی رو دوست داشته باشیم و دوست داشتن هم که دست خود آدم نیست... بی اختیار ترین اتفاق افتاده جهانه!
میگم دوسش داشته باش... اما به بودنش اعتماد نکن! این روزها به بودن هیچکس اعتماد نکن! هر روز با خودت تکرار کن...روزهای نبودنشو تجسم کن...یه روز نبودنشو باور کن!
نگو نیست... نگو نمیره... نگو اون با بقیه فرق داره! عزیز جانم... باور کن شبیه هم بودن ذات تموم آدم هارو!میدونم سخته...میدونم درد داره... اما بهترین راه برای کمتر شکستنته!
یکم خودخواه شو...خودتو دوست داشته باش... بزار تو روزهای نبودنش کمتر درد بکشی...کمتر بشکنی... کمتر زجر بکشی!
و بعد که رفت...نمیگم گریه نکن...اونقدر گریه کن تا خوابت ببره ...اما میون گریه هات خودتو بغل کن...به غرورت فکر کن...به اینکه ارزششو داری تا بخندی...قلبتو با غرورت بند بزن...دست بگیر به زانوهات...بلندشو...درس بگیر از رفتن ها... از نبودن ها...هر بار یه درس...! و اولین درسی که میگیری این باشه که:
"دوست داشته باش... اما به بودن هیچکس اعتماد نکن!"