تا ساغری داد از لبش

تا ساغری داد از لبش
دینم ربود
عقلم زدود
جانم گرفت
مستم نمود

او غنچه ی لب را گشود
خندید و پرسید: عاشقی؟!

اما مرا یارا نبود
رنگی به رخسارم نبود
جان از تن من رفته بود...

گرداند رویش را و گفت:
دیدید او عاشق نبود!!...