ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮﺩﻡ، ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ
ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮﺩﻡ، ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﺟﻠﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﻭ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ « ﺁﯾﻨﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟ » ﺁﯾﻨﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ : « ﺗﻮ ...! ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯼ ...! » ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﺑﻮﺩ، ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ . ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ، ﺍﻭ ﺗﻮﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﺗﻮﻧﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩ . ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﺵ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ، ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﯾﯽ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ . ﭼﺎﻕ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ، ﻻﻏﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ، ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﺍﺑﺮﻭ ﺑﺮﻣﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ، ﻣﻮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺮﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺎﺯ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ...! ﻣﺪﺍﻡ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻧﯿﻢ، ﺑﻪ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ...
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ، ﭼﺎﯼ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩ، ﭼﺎﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭﺵ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ، ﺩﺳﺖ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ، ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺎﺭ ﭼﺎﯼ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ، ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ...
ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ : « ﺍﯾﻦ ﻋﺪﻡ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﻪ؟ ...! » ﮔﻔﺖ « ﻧﻪ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺁﻣﺪ، ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﮑﻪ ﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑُﺮﺩ ...
#سامان_رضایی
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ، ﭼﺎﯼ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩ، ﭼﺎﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭﺵ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ، ﺩﺳﺖ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ، ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺎﺭ ﭼﺎﯼ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ، ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ...
ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ : « ﺍﯾﻦ ﻋﺪﻡ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﻪ؟ ...! » ﮔﻔﺖ « ﻧﻪ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺁﻣﺪ، ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﮑﻪ ﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑُﺮﺩ ...
#سامان_رضایی
۳.۳k
۱۶ آذر ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۲۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.