عقربه ها می چرخند،گاهی عجول و شتابان و گاهی آن چنان کند ک

عقربه ها می چرخند،گاهی عجول و شتابان و گاهی آن چنان کند که هر قدمشان یک قرن طول می کشد.
وقت هایی هست که آرزو میکنم کاش زمان هرچه سریع تر بگذرد تا خبرهای خوب خوب بشنوم ولی وقتی دقیق تر فکر میکنم می بینم گاهی بی خبری خودش یک خبر خوب است یک خبر خیلی خوب...
این را وقتی فهمیدم که شب های زیادی را با امید به فردا خوابیدم و شیرینی آرزوهایم را پشت پلک هایم حس کردم ولی همین که بیدار شدم صورتم جمع شد از تلخی هضم اتفاقات عجیب و غریب اطرافم...
و در تمام آن روزها آرزو کردم کاش دوباره برگردم به شب گذشته ساعت برنارد را در اختیار بگیرم و زمان را متوقف کنم.
اما ساعت برنارد را ندارم.من خدا نیستم و زورم نمی رسد عقربه ها را از حرکت منصرف کنم.
دوست دارم بگویم "کمی صبر کنید لعنتی ها،شما که بگذرید خورشید طلوع میکند و آفتاب که بزند دوپایان بی عقل و افسار گسیخته بیدار می شوند و خون است که ریخته می شود،فریاد است که تا آسمان بلند می شود و این ماییم که رنج می کشیم.
دوست دارم بپرسم "به کجا چنین شتابان؟"
ولی نمیپرسم و تنها نگاهشان میکنم هنوز هم عجول و شتابان می چرخند و ما خیلی بی دفاع تر از آنیم که پای دویدنشان را لنگ کنیم،خیلی بی دفاع تر...