ﺯ ﺧﺎﮎ ِﮐﺮﺑﻼ ﯾﮏ ﻣُﺸـﺖ ﺭﻭﺯﯼ
ﺭﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻭّﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ
ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﯼ ﺧﺎﮎ ِ ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ
ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ِ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻢ
ﭼﺮﺍ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﺑﻮﯾﺖ ﻫﺴﺖ ﻋﺎﻟﻢ
ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﯾﯿﺪﻥ ﺗــﻮ
ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻫﺎ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﺣﺴﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺭﺑﺎﺏ ِﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯿﭙَﺮﺳﺘﻢ
ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﺎﮐﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ
ﻭﻟﯿﮑﻦ ﺍﺯ ﭘﻠﯿﺪﯼ ﻫﺎ ﺑِﺠﺴﺘـﻢ
ﮐﻤﺎﻝ ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ ﺑﺮﻣﻦ ﺍﺛﺮ ﮐﺮﺩ
ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﮐﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_