خلق مجسمه های آهنی توسط هنرمند ایرانی با الهام از اتفاقی
خلق مجسمههای آهنی توسط#هنرمند ایرانی با الهام از اتفاقی عجیب
یک هنرمند، مجموعهای از مجسمههایش را که با تکنیک آهن ساخته شدهاند، بهنمایش گذاشته است.
رامین سعادت قرین درباره تازهترین نمایشگاه آثارش اظهار کرد: در این نمایشگاه 12 اثر که همه آنها را امسال خلق کردهام با تکنیک آهن بهنمایش گذاشته شدهاند. تکنیکی که سالهاست با آن کار میکنم و با اینکه ممکن است در نگاه اول تکنیک سخت و دشواری به نظر برسد، اما کار کردن با آن برای من لذتبخش است.
او ادامه داد: در این تکنیک، بدون اینکه فرم و قالبی را بسازم مجسمهها خیلی آنی و مستقیم بهوجود میآیند. در عین حال، بسیار تازه هستند و انرژی دارند و کنتراستی که با سطوحشان به من منتقل میکنند، آنها را منحصربهفرد میکند.
این هنرمند در متن معرفی نمایشگاهش آورده است: «دو سال قبل، وقتی چند سال بود به ایران نیامده بودم، اتفاق عجیب و جالبی برایم افتاد. گاه و بیگاه و تقریبا هر روز، تصاویری از محله، کوچه یا خیابانی که قبلا از آنها رد شده بودم، در ذهنم شکل میگرفت؛ بدون اینکه کنترلی روی انتخاب آنها داشته باشم. تصاویری که ماندگار بودند و فضا هم داشتند. مثلا میتوانستم داخل آن کوچهها راه بروم و با سرعتی معادل چرخش چشم و نگاه کردن در عالم بیرونی، زاویه دیدم را عوض کنم. از روی دیوار به پنجره، با کلاف و شیشه و پردههایش یا مثلا، دری را ببینم با تمام جزییاتش. ذهنم پر شده بود از تمام این تصورات و قدری شبیه فیلمهای پاراجانف. راستش قدری ترسیده بودم. تا در نهایت، باعث سفری به تهران شد برای دیدن اصل. این داستان چیزی را برای من روشن کرد؛ عمیق بودن تعلق به محیطی که در آن بزرگ شده بودم در ناخودآگاهم. معادلی به نام وطن، خانه یا هر واژه دیگری که بتوانیم به آن اطلاق کنیم و این مجسمهها را ساختم ...
یک هنرمند، مجموعهای از مجسمههایش را که با تکنیک آهن ساخته شدهاند، بهنمایش گذاشته است.
رامین سعادت قرین درباره تازهترین نمایشگاه آثارش اظهار کرد: در این نمایشگاه 12 اثر که همه آنها را امسال خلق کردهام با تکنیک آهن بهنمایش گذاشته شدهاند. تکنیکی که سالهاست با آن کار میکنم و با اینکه ممکن است در نگاه اول تکنیک سخت و دشواری به نظر برسد، اما کار کردن با آن برای من لذتبخش است.
او ادامه داد: در این تکنیک، بدون اینکه فرم و قالبی را بسازم مجسمهها خیلی آنی و مستقیم بهوجود میآیند. در عین حال، بسیار تازه هستند و انرژی دارند و کنتراستی که با سطوحشان به من منتقل میکنند، آنها را منحصربهفرد میکند.
این هنرمند در متن معرفی نمایشگاهش آورده است: «دو سال قبل، وقتی چند سال بود به ایران نیامده بودم، اتفاق عجیب و جالبی برایم افتاد. گاه و بیگاه و تقریبا هر روز، تصاویری از محله، کوچه یا خیابانی که قبلا از آنها رد شده بودم، در ذهنم شکل میگرفت؛ بدون اینکه کنترلی روی انتخاب آنها داشته باشم. تصاویری که ماندگار بودند و فضا هم داشتند. مثلا میتوانستم داخل آن کوچهها راه بروم و با سرعتی معادل چرخش چشم و نگاه کردن در عالم بیرونی، زاویه دیدم را عوض کنم. از روی دیوار به پنجره، با کلاف و شیشه و پردههایش یا مثلا، دری را ببینم با تمام جزییاتش. ذهنم پر شده بود از تمام این تصورات و قدری شبیه فیلمهای پاراجانف. راستش قدری ترسیده بودم. تا در نهایت، باعث سفری به تهران شد برای دیدن اصل. این داستان چیزی را برای من روشن کرد؛ عمیق بودن تعلق به محیطی که در آن بزرگ شده بودم در ناخودآگاهم. معادلی به نام وطن، خانه یا هر واژه دیگری که بتوانیم به آن اطلاق کنیم و این مجسمهها را ساختم ...
۲۹۴
۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۷