عبایت را از دستگیرہ ے در جدا میڪنے و اولین قدم را روے قلب
عبایت را از دستگیرہ ے در جدا میڪنے و اولین قدم را روے قلب ڪوچہ میگذارے.
بہ سمت در برمیگردے،غازها با نگرانے نگاهت میڪنند و فریاد میزنند.
لبخند شیرینے میزنے و دستت را بہ نشانہ ے خداحافظے بالا مے آورے،در را آرام میبندے.
ڪاش در دخیل عبایت نمیشد!
در بہ وقتش چرا وفا نداشت؟!
آرام قدم برمیدارے،با هر قدمت خاڪ زار میزند.
نسیم شروع بہ نوازش صورت و شانہ هایت میڪند.
پشت سرت مے ایستد و عبایت را محڪم میگیرد التماس میڪند:نرو!
صدایے بہ گوشت میرسد.
صداے نسیم نیست.
مے ایستے.
صدا بیشتر میشود.
صداے تڪان دادن گهوارہ و قهقهہ هاے محسن!
قدم هایت را تندتر میڪنے،چرا راہ مسجد در نظرت دور شدہ؟!
قلبت...صدا قلبت را شڪافت...
همانطور ڪہ قدم برمیدارے بہ خانہ هاے ڪوفہ نگاہ میڪنے.
دل نگران یتیمانِ...ببخشید یتیمان نہ،دل نگران فرزندات هستے بابایِ بچہ هاے ڪوفہ!
میدانے حسن (ع) هست،دلت قرص است.
از ڪوچہ خارج میشوے،برگرد و ببین ڪوچہ چطور پشت سرت اشڪ میریزد.
قربان تنهایے ات بروم این ها هیچ!
نمیگویے چاہ بے همدم میشود؟!
پس از این شب چہ ڪسے چاہ را در آغوش بگیرد و مروارید چشمانش را نثارش ڪند؟!
چہ ڪسے براے چاہ لالایی"موُلایَ یا موُلا"بخواند؟!
چہ ڪسے مثل تو تنهاست ڪہ چاہ هاے ڪوفہ را رونق بخشد؟!
مردم مدینہ و ڪوفہ نمیدانند یڪ عمر اشڪ هاے تو دیارشان را آباد ڪرد!
از ڪوچہ ها عبور میڪنے و بہ مسجد میرسے.
با شوق خاصے وارد مسجد میشوے،چشمانت را دور مسجد میگردانے ببینے آمدہ یا نہ.
نگاهت رویش متوقف میشود،سعے دارد خودش را پنهان ڪند.
لبخندت عمیق تر میشود.
بہ نماز مے ایستے،پشت سرت قامت میبندند.
برعڪس حالِ خوشِ تو،ندانستہ دل جمعیت آشوب است،نمیدانند چرا دلشان رضا نیست امروز قامت بہ نماز ببندے!
اذان میگویی:
_اللہ اڪبر
صدایت در جهان مے پیچد،آغاز میشود.
ابن ملجم با خودش چہ فڪر ڪرده؟
ڪہ سر نماز تو را از پا بیاندازد؟!
ثانیہ ها میگذرد،قصد سجدہ میڪنے،شمشیر بالا میرود.
بہ سجدہ میروے،شمشیر فرود مے آید.
ابن ملجم شق القمر ڪرد!
لحظہ ها میگذرد،چرا از سجدہ بلند نمیشوے؟
منتظرند مولا!
لبخند ملیحے روے لبت نشستہ،چند دانہ اشڪ از گوشہ چشمت سُر میخورد.
اشڪ شوق!
خون سرت سجادہ را در خودش غرق ڪردہ.
خون سر ڪہ نہ...خونِ دل و غیرتت.
بیست و اندے سال خون دل خوردے،ڪاش سرت را نبندند بگذارند این خونِ دل بیرون بریزد.
لبخندت عمیق و عمیق تر میشود.
_فُزْتُ وَ رَبِّ الکَعْبَة!
بہ خداے ڪعبہ ڪہ رستگار شدے. فاطمہ (س)براے استقبال آمادہ شو.
فقط دست بہ پهلو نہ...
غیرتِ علے...
تازہ خون دلش تمام شدہ...
بہ سمت در برمیگردے،غازها با نگرانے نگاهت میڪنند و فریاد میزنند.
لبخند شیرینے میزنے و دستت را بہ نشانہ ے خداحافظے بالا مے آورے،در را آرام میبندے.
ڪاش در دخیل عبایت نمیشد!
در بہ وقتش چرا وفا نداشت؟!
آرام قدم برمیدارے،با هر قدمت خاڪ زار میزند.
نسیم شروع بہ نوازش صورت و شانہ هایت میڪند.
پشت سرت مے ایستد و عبایت را محڪم میگیرد التماس میڪند:نرو!
صدایے بہ گوشت میرسد.
صداے نسیم نیست.
مے ایستے.
صدا بیشتر میشود.
صداے تڪان دادن گهوارہ و قهقهہ هاے محسن!
قدم هایت را تندتر میڪنے،چرا راہ مسجد در نظرت دور شدہ؟!
قلبت...صدا قلبت را شڪافت...
همانطور ڪہ قدم برمیدارے بہ خانہ هاے ڪوفہ نگاہ میڪنے.
دل نگران یتیمانِ...ببخشید یتیمان نہ،دل نگران فرزندات هستے بابایِ بچہ هاے ڪوفہ!
میدانے حسن (ع) هست،دلت قرص است.
از ڪوچہ خارج میشوے،برگرد و ببین ڪوچہ چطور پشت سرت اشڪ میریزد.
قربان تنهایے ات بروم این ها هیچ!
نمیگویے چاہ بے همدم میشود؟!
پس از این شب چہ ڪسے چاہ را در آغوش بگیرد و مروارید چشمانش را نثارش ڪند؟!
چہ ڪسے براے چاہ لالایی"موُلایَ یا موُلا"بخواند؟!
چہ ڪسے مثل تو تنهاست ڪہ چاہ هاے ڪوفہ را رونق بخشد؟!
مردم مدینہ و ڪوفہ نمیدانند یڪ عمر اشڪ هاے تو دیارشان را آباد ڪرد!
از ڪوچہ ها عبور میڪنے و بہ مسجد میرسے.
با شوق خاصے وارد مسجد میشوے،چشمانت را دور مسجد میگردانے ببینے آمدہ یا نہ.
نگاهت رویش متوقف میشود،سعے دارد خودش را پنهان ڪند.
لبخندت عمیق تر میشود.
بہ نماز مے ایستے،پشت سرت قامت میبندند.
برعڪس حالِ خوشِ تو،ندانستہ دل جمعیت آشوب است،نمیدانند چرا دلشان رضا نیست امروز قامت بہ نماز ببندے!
اذان میگویی:
_اللہ اڪبر
صدایت در جهان مے پیچد،آغاز میشود.
ابن ملجم با خودش چہ فڪر ڪرده؟
ڪہ سر نماز تو را از پا بیاندازد؟!
ثانیہ ها میگذرد،قصد سجدہ میڪنے،شمشیر بالا میرود.
بہ سجدہ میروے،شمشیر فرود مے آید.
ابن ملجم شق القمر ڪرد!
لحظہ ها میگذرد،چرا از سجدہ بلند نمیشوے؟
منتظرند مولا!
لبخند ملیحے روے لبت نشستہ،چند دانہ اشڪ از گوشہ چشمت سُر میخورد.
اشڪ شوق!
خون سرت سجادہ را در خودش غرق ڪردہ.
خون سر ڪہ نہ...خونِ دل و غیرتت.
بیست و اندے سال خون دل خوردے،ڪاش سرت را نبندند بگذارند این خونِ دل بیرون بریزد.
لبخندت عمیق و عمیق تر میشود.
_فُزْتُ وَ رَبِّ الکَعْبَة!
بہ خداے ڪعبہ ڪہ رستگار شدے. فاطمہ (س)براے استقبال آمادہ شو.
فقط دست بہ پهلو نہ...
غیرتِ علے...
تازہ خون دلش تمام شدہ...
۱۴.۴k
۲۴ خرداد ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.