همشه باخودم مگفتم

هميشه باخودم ميگفتم
خوشبحال اونايى ك وقتى ناراحتن
سكوت نميكنن،بيان ميكنن
دلشون كه ميشكنه
بغض نميكنن گريه ميكنن
يا اونايى كه وقتى عصبانى ميشن
نميريزن تو خودشون
فرياد ميزنن
وقتى بيمار ميشن دردشون رو
پنهون نميكنن بجاش آه و ناله ميكنن
و شريك ميكنن بقيه رو
وقتى غم وغصه تو
دلشون سنگينى ميكنه،تنهايى رو انتخاب
نميكنن،درد و دل ميكنن

به اينجا كه رسيديم،
ديدم آدم بايد يكيو داشته باشه
كه ناراحتيشو بفهمه،واسه گريه اش شونه باشه،فريادشو گوش كنه،شريك درداش بشه،
ولى امان از وقتى كه نداريش ديگه عادت ميكنى به تنهايى رنج كشيدن...