ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩ :
ﻧﻤﻚ، ﺳﻨﮓ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﻧﺞِ ﭼﻠﻮ ﺭﺍ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺎ ﻧﻤﻚﺳﻨﮓ ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﯾﻢ
ﺗﺎ ﻛﻢﻛﻢ ﺷﻮﺭﻯ ﺑﮕﯿﺮﺩ
ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺭﻭﻯ ﺷﻌﻠﻪﻯ ﻣﻼﯾﻢ ﭼﺮﺍﻍ ﺧﻮﺭﺍﻙﭘﺰﻯ
ﻣﻰﻧﺸﺎﻧﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ
ﯾﺦﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻜﯿﺪﻩ ﻛﻨﺎﺭ ﻋﻼﺀﺍﻟﺪﯾﻦ ﻭ ﻭﺍﻟﻮﺭ ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﻥﻣﺎﻥ
ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ
ﻋﻜﺲِ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﻯِ ﺗﻮﻯ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ، ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ
ﺁﻫﻨﮓِ ﺗﺎﺯﻩﻯ ﺁﻭﺍﺯﻩﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺻﺒﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ
ﻛﺎﺳﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺨﺶِ ﺻﻮﺕ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ
ﻗﻠﻚ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ؛ ﺑﺎ ﺳﻜﻪﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺣﺴﺎﺏِ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ
ﺩﺳﺖﻣﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ
ﺣﻠﯿﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ‏« ﺣﻠﯿﻢ ‏» ﻣﻰﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪﻯ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻰ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﺪ ﻭ
ﺩﺭ ﻛﺎﻡ ﻧﺸﯿﻨﺪ
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﺮ ﻣﻰﺯﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﭘﺴﺖﺧﺎﻧﻪ، ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯِ ﺧﻂ ﻭ
ﺧﺒﺮﻯ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ، ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺳﺪ
ﮔﻮﺵ ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭِ ﺯﻧﮓِ ﺗﻠﻔﻦِ ﻣﺤﺒﻮﺏ : ﺷﺒﻰ،
ﻧﯿﻤﻪﺷﺒﻰ، ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﻯ، ﮔﺎﻫﻰ، ﺑﻰﮔﺎﻫﻰ؛
#ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺷﺖ
ﺩﻗﺎﯾﻖ ‏«ﺳﺮﺷﺎﺭ ‏» ﺑﻮﺩ
ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﯾﻚ #ﺻﺒﻮﺭﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ،
ﺯﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮﺳﺪ. ﺟﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ. ﻗﻮﺍﻡ ﺑﯿﺎﯾﺪ : ﻏﺬﺍ، ﺧﺮﯾﺪ، ﺗﻔﺮﯾﺢ، ﺳﻔﺮ،
ﺧﺎﻃﺮﻩ، ﺩﻭﺳﺘﻰ، ﺭﺍﺑﻄﻪ، ﻋﺸﻖ .....