« اهـــلِ خــــوزستــــانم »

« اهـــلِ خــــوزستــــانم »



سرزمینم پُرِ خـــــاک
ریه‌هایم ناپاک!

رودهایم بی آب
چشمهایم بی تاب

من به انبارِ پر از نفت جهان چسبیدم
من فقیرم اما ، چون گهر بر تن تو باریدم

تو پر از خنده شدی، غافل از بنده شدی
تو چنان رقصیدی، که چو چرخنده شدی
من به خون غلتیدم، تا تو باشنده شدی


اهــلِ خـــوزستـــــانم

شهر من خُــــرمشـهـــر
که همان خونِ پر از فریاد است.
شهر من نغمه‌ی ممدها است.
شهر من نابغه‌ی ایثار است.
شهر من بیمار است!


اهـــلِ خـــــوزستــــانم

شهر من آبادان
شهر انبوه مرام
سینما رکس و دِرام

شهر دریاقلی و همت و مرادنگی‌اش
شهر و... ویرانگی‌اش

شهر قحطی با نفت!
شهرِ خرمای جنوب
شهرِ گرم و مرطوب


اهل خوزستانم

شهر من شوشتر است
شهر من خوب‌تر است

شهر من سابقه ایران است
شهر من زادگه شیران است

شهر سادات ، شهر شیخان کبیر
شهر زیبا ، شهر گلهای عبیر

شهر افتاده به چاه
شهر در مانده به راه


اهـــلِ خــــوزستــــانم

شهرِ من اندیمشک
من گلوگاهِ جنوب
من پر از احساسِ خوب

شهر ده درصد شهید
شهر من پر ز امید
آه شهر مادرم
شهر ماتم پرورم!


اهـــلِ خــــوزستــــانم

شهرِ من شوشِ قدیم
آه ای شهر عظیم

شهرِ صد خاطره در عمقِ زمان
شهرِ گم کرده مکان

آه ای مدفنِ اسرارِ تمـــدن ، ای شوش
حرف داری ، همه گوشیم و به گوش

شهر ناخونته‌ی زنبیل به دست
گویی از جور زمان، باخته هر چیز که هست

نام زیبات کجا رفت اکنون؟
زیر صد سُمِ ستوری تک و تنها مدفون

گـــــریه دارم به تن پاکت ، شوش
اشکم امشب به لب خشک بنوش


اهــــلِ خــــوزستــــانم

شهر من دزفول است
شهر من عمرِ دراز
شهر من راز و نیاز

اُسوِه‌ی صبر و تحمل دژپل
تنِ خاکت پرگل


اهـــــلِ خــــوزستـــانم

شهر من ایذه و بهمنشیر است
زین همه غصه دلم دلگیر است


اهـــلِ خــــوزستــــانم

شهرهایم همه اندود به درد
لبِ ما خوشه‌ی سرد


اهــــلِ خـــــوزستــانم

ثروتم نامحــــــدود
لیک اما و چه سود!

آه از این نغمه‌ی پر رنج و گــداز
من در این غمکده میخوانم باز

« اهلِ خـــوزستـــانـــم » ...!!!