اِلهی اَلْبَسَتْنِی الْخَطایا ثَوْبَ مَذَلَّتی، وَجَلَّلَ

اِلهی اَلْبَسَتْنِی الْخَطایا ثَوْبَ مَذَلَّتی، وَجَلَّلَنِی التَّباعُدُ مِنْکَ لِباسَ مَسْکَنَتی، وَاَماتَ قَلْبی عَظیمُ جِنایَتی، فَاَحْیِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْکَ یا اَمَلی وَ بُغْیَتی، وَ یا سُؤْلی وَ مُنْیَتی ...



به سویت آمدم با رو سیاهی

قدی خم دارم و بار گناهی

دلم را زنده کن با گوشه چشمی

«إلهـی یـا إلهـی یـا إلهـی»



اگر این راه و رسم بندگی نیست

نصیب من به جز شرمندگی نیست

پشیمانم پشیمانم پشیمان

مرام تو مگر بخشندگی نیست؟



شده پیمانه ام از خون دل پُر

امان از غفلت و جهل و تکبر

گنهکار آمده «یا غافرَ الذَنب»

پشیمان آمده «یا کاشفَ الضُّر»