ﮔﻞ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ﭼﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺯﻟﻒ ﺷﺐ ﺑﯿﺎﺭﺍﯾﻢ

ﮔﻞ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ﭼﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺯﻟﻒ ﺷﺐ ﺑﯿﺎﺭﺍﯾﻢ
ﭼﺮﺍﻍ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩﺍﺕ ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺒﺢ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ

ﭼﻪ ﺗﻠﻔﯿﻘﯽﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ـ ﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﺷﺎﺭﺕﮔﺮـ
ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻌﻼﯼ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﯿﻼﯼ ﺩﺭﯾﺎﯾﻢ؟

ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﺟﺬﺑﻪﺍﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ، ﻋﺮﻭﺟﯽ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺩﺍﺭﻡ
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﻮ ﻏﺮﻕ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ

ﻏﻨﺎﯼ ﻣﺮﺩﻩﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ
ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺁﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻏﺰﻝﻫﺎﯾﻢ

ﮔﻞ ﻣﻦ! ﮔﻞ ﻋﺬﺍﺭ ﻣﻦ ! ﮐﻪ حتی ﻋﻄﺮ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ
ﺧﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﯾﻢ ﺑﺎﻍ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ،

ﺑﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﻢ ﺭﺍ
ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﺯﻩﻫﺎﯼ ﺭُﺳﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﭙﯿﺮﺍﯾﻢ

ﺑﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻧﯽِ ﺳﺤﺮﺁﻭﺭ ﺷﻌﺮﻡ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﯼ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺤﺮﯾﺮ ! ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ

ﺩﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﻫﺮﺷﺐ ﻭ ﻫﺮﺷﺐ
ﮐﻤﻨﺪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﻏﺮﻓﻪﺍﺕ ﺁﯾﻢ

ﻭ ﯾﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻗﺼﻪﻫﺎ، ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮﺕ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪٔ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮ، ﺑﺮﺑﺎﯾﻢ...

مرامتو عشقه بابا چه خبرته مشتی