تا وقتی کینه آدمهایی که بهت بدی کردن

تا وقتی کینهٔ آدم‌هایی که بهت بدی کردن،
اون‌هایی که دلت رو شکستن و آزارت دادن،
توی دلت جا خوش کرده باشه،
هیچ ذکری، هیچ دعا و هیچ نیایشی
اثر واقعی خودش رو نشون نمی‌ده.

کینه، مثل یک بار سنگینِ سربی روی قلبه؛
نمی‌ذاره نور وارد بشه…
نمی‌ذاره آرامش برسه…
نمی‌ذاره دعا بالا بره.

کینه مثل اینه که خودت زهر بخوری
و فکر کنی با این کار
«موش‌های خونت» می‌میرن!
در حالی که تنها کسی که آسیب می‌بینه،
خودت هستی.

رها کن…
بزار دلت کمی نفس بکشه.
وقتی دل سبک می‌شه و کینه ازش بیرون می‌ره،
ذکر هم می‌درخشه،
دعا هم اثر می‌کنه،
و آرامش مثل نسیم،
خودش به قلبت برمی‌گرده.