تمام این فاصلهها

تمام این فاصله‌ها ،
تمام ِ این تنهایی‌ها تمام ِ نداشتن‌هایت ...

ای کاش،‌ خوابی بودند ،
شبیه ِ خواب ِ دم ِ صبح ...!

می‌آمدی با دستان ِ شبیه اطلسی‌ات ،
بیدارم می‌کردی می‌گفتی: جان ِ دلم‌ : صبح شده است ...!

و من به بهانه‌ی رهانیدنم از خواب سخت
در آغوش می‌کشیدمت ...!

اما حیف‌ ... تو نیستی و من ،
به واقعی ترین شکل ِ ممکن
اسیر کابوس ِ نداشتن‌ات شده ام ...!

تنهایِ ،‌ تنهایِ ،‌ تنها ...!

👤 مهدی صادقی