مدتی بود لبم روزه ی لب های تو داشت

مدتی بود لبم روزه ی لب های تو داشت
روزه ی شهدِ لب ِ لعلِ مربای تو داشت

چشم من تشنه ی آن چشمه ی نوشین تو بود
دل نگو، ذکرِ لبش نام مقفّای تو داشت

قد تو سرو سِهی، قامت تو قدّ قیام
چه کسی قامت و روی و قد و بالای تو داشت

عشق، تعبیرِ قشنگی است برایم از تو
ورنه کمتر سخنی بود که معنای تو داشت

شهدِ شیرینِ لبت، نوبه ی افطارم بود
شبنم روی گلت، عطر و مسمّای تو داشت

جان گرفتم به نگاه تو و کردم افطار
روزه ی عشقِ دلی را که تمنّای تو داشت